مدح و مناجات با امام حسن عسکری علیه‌السلام
اى آفـتـاب مـهـر تـو روشنـگـر وجـود در پـیشگـاه حكـم تو ذرّات، در سجـود اى میر عسكرى لقب اى فـاطمى نسب آن را كه نیست مهر تو از زندگى چه سود؟ عـلمت محـیط، بر همه ذرات كـائـنـات فیضت نصیب، برهمه درغیب و در شهود تاریخ تـابنـاك حـیـاتت، گـر اندك است بـر دفــتـر مــفــاخـر اسـلامـیـان فـزود عـیـسى دمـى و پـرتـو رأى مـنـیـر تـو زنـگـار كـفـر از دل نصـرانـیـان زدود این افتخـار گشته نصیبت كه از شرف در خـانه تو مـصلـح كـل دیده برگـشود اى قـبـلـه مـراد كه در بـركـة الـسّـبـاع شیـران به پیش پـاى تـو آرند سر فرود قـربـان دیـده اى كه به بزم تو فـاش دید جاى قدوم عیسى و موسى و شیث و هود قـرآن نــاطــقـى تـو و قـــرآن پــاك را الحـق مـفسـّرى، ز تو شایـسـته تـر نبود دشمن بدین كـلام ستاید تو را كه نیست در روزگار،چون تو به فضل وكمال وجود شـادى به نزد مردم غـمدیده نـارواست جان ها فداى لعل لبت كاین سخن سرود مـدح شمـا، ز عـهـدۀ مـردم برون بـود اى خـانـدان پـاك، كه یـزدانـتـان سـتـود از نـعـمـت ولاى شـمـا خـانـدان وحـى مـنّت نـهـاد بر هــمـگـان، خـالـق ودود اى پورهادى،اى حسن العسكرى ز لطف بپذیـر، از «مؤیـد» دلخـسـته این سرود |